سخنگويان صنعت روزنامه‌نگاري، كسب‌وكار ديجيتالي و محيط‌هاي فرهنگي‌-هنري در كنفرانس اخير نيويورك اظهار داشتند در حال حاضر اينترنت نحوه كاركرد هم خوانندگان و هم ناشران روزنامه را مختل كرده است. شركت‌كنندگان در اين نشست طرح‌هايي براي استفاده بهينه از شرايط فعلي(حضور‌اينترنت) ارائه كردند.

خوانندگان روزنامه هميشه تصور مي‌كنند مبلغي كه براي اشتراك روزنامه پرداخت مي‌كنند، مخارج روزنامه را تامين مي‌كند. اين در حالي است كه از جنگ جهاني دوم به بعد اين مبلغ تنها 20 درصد هزينه‌هاي روزنامه را جبران مي‌كند و بقيه مخارج از تبليغات روزنامه به دست مي‌آيد؛ يعني شركت‌ها برند يا محصولات خود را در روزنامه تبليغ مي‌كنند؛ اما اكنون تبليغات نيز تنها 50 درصد مخارج را تامين مي‌كند و حتي اين رقم نيز در حال كاهش است.

بنابراين روزنامه‌ها به اين مي‌انديشند كه خوانندگانشان را مجبور به پرداخت مبالغ بالاتر يا حتي كل مبلغ روزنامه كنند. گُردن كراويتز ناشر سابق ژورنال وال‌استريت، در اين كنفرانس اظهار داشت: «در صورتي كه روزنامه‌نگاري شما ممتاز باشد اين فرصت را خواهيد داشت كه هزينه‌هاي خود را توسط خوانندگان روزنامه‌تان تامين كنيد.» او براي اثبات سخنان خود به تحقيقات اخير گروه مشاوره‌اي بوستون اشاره كرد. اين گزارش حاكي از آن بود كه 48 درصد خوانندگان روزنامه‌ها در اينترنت حاضرند مبلغي –البته نه مبالغ سنگين– براي دسترسي به سايت‌هاي مورد نظرشان پرداخت كنند.كراويتز ضمن حمايت از استراتژي «فريميوم» (طرحي كه در آن خوانندگان غيررسمي دسترسي رايگان، اما محدود به مطالب سايت داشته باشند و خوانندگان رسمي با پرداخت وجه اشتراك دسترسي كامل به مطالب داشته باشند) اظهار داشت اجراي اين طرح در صورتي كه سود حاصل از تبليغات نيز ثابت نگه داشته شود، مي‌تواند مخارج روزنامه را تامين كند. نيمي از مراجعه‌كنندگان به سايت، خوانندگان غيررسمي روزنامه مي‌باشند كه به دنبال بعضي لينك‌هاي خبري به آنجا آمده‌اند؛ اما مابقي از خوانندگان رسمي روزنامه هستند كه واقعا براي خواندن مطالب آن سايت مراجعه كرده‌اند؛ بنابراين مي‌توان از آنها براي پرداخت حق اشتراك تقاضا نمود؛ اما اكثر سايت‌هاي خبري رايگان از اينكه مراجعه‌كنندگانشان و در پي آن شركت‌هايي را كه به آنها تبليغات مي‌دهند از دست بدهند، مي‌هراسند.مارتين نيزنهولتز، نايب رييس ارشد نيويورك‌تايمزكو می‌گوید: «ايجاد دو مسير درآمدزايي (تبليغات و حق اشتراك) در اين مدل براي ما بسيار حیاتی است.» وي با اشاره به تناوبي بودن درآمد حاصل از تبليغات، اظهار داشت كه اين امر –يعني بالا و پايين شدن سود حاصل از اين كسب‌وكار– مشكل بزرگي براي روزنامه‌هاي بزرگ است؛ چراكه اين روزنامه‌ها هزينه زيادي صرف گردآوري اخبار، چاپ آنها و توزيعشان مي‌كنند و اين هزينه‌ها هميشه ميزان ثابتي دارند و نمي‌توانند به صورت تناوبي تامين شوند.

به گفته كراويتز «مدل دسترسي محدود رايج‌ترين مدل در آينده نه چندان دور خواهد شد.» يعني خوانندگان اجازه دارند هر ماه تعدادي از مقالات را به صورت رايگان بر روي سايت مطالعه كنند؛ اما براي ديدن مقالات بيشتر مي‌بايست مبلغي را به عنوان حق اشتراك بپردازند. وي به اين منظور به سايت فايننشال‌تايمز اشاره كرد كه با موفقيت از اين ‌مدل استفاده مي‌كند، اين سايت در ابتدا 30 مقاله را در ماه به صورت رايگان روي سايت قرار مي‌داد، اما اكنون اين عدد به 8 رسيده است. كراويتز تخمين زده است كه اگر مطلبي به روش مشابه سايت تايمز منتشر شود، مي‌تواند 10 درصد از خوانندگان را وادار به پرداخت حق اشتراك كند. به اين ترتيب سود شركت به شدت افزايش يافته، به طوري كه در سال اول 34 ميليون دلار و در سال دوم 86 ميليون دلار سود خواهد كرد، حتي اگر سود حاصل از تبليغات نيز كاهش يابد.كراويتز شركتي را به نام Journalism Online LLC راه‌اندازي كرده است. اين شركت با 1400 سايت خبري كار مي‌كند و حدود 135 ميليون خواننده دارد. همچنين قرار است به زودي سايت‌هايي را براي پرداخت حق اشتراك و ثبت مشخصات خوانندگان داير كنند.روزنامه‌ها و مجله‌ها نيز در آينده‌اي نه چندان دور به دنبال راه‌هايي خواهند بود كه مشتريان دائم خود را كه براي پرداخت حق اشتراك مشكلي ندارند از ديگران تمييز دهند. به عنوان مثال مي‌توانند مقالات را پيش از آنكه نسخه چاپي آن بيايد با قيمت بالاتري روي سايت بگذارند تا علاقه‌مندان در صورت لزوم بتوانند از اين مقالات زودتر بهره‌مند شوند.